Sztab Dowództwa Sił Lądowych

NUR-21

Stacja radiolokacyjna N-21. Jest poprzedniczką stacji N-22. Obie stacje zaprojektowano z myślą o wykorzystaniu ich w pododdziałach przeciwlotniczych wchodzących w skład oddziałów przeciwlotniczych a także zmechanizowanych i pancernych. Urządzenie umieszczono na specjalnym pojeździe gąsienicowym SPG-1M, dzięki czemu, podobnie jak czołgi oraz bojowe wozy piechoty, jest w stanie poruszać się w bardzo trudnych warunkach. Potężne, jak na stację radiolokacyjną, opancerzenie pozwala na pracę urządzenia w warunkach walki, podczas prowadzenia osłony pododdziałów ogólnowojskowych przez baterie przeciwlotnicze.
  Stacja NUR-21 powstała w oparciu o doświadczenia inżynierów przy konstrukcji wcześniejszych stacji, ale jest to pierwsze urządzenie przeznaczone typowo dla jednostek OPL wojsk lądowych. Najczęściej można ją spotkać w dywizjonach przeciwlotniczych wyposażonych w broń strzelecką.
  Podobnie jak inne urządzenia klasy NUR, jest ona już w pełni koherentna oraz jak inne stacje podstawowy rodzaj pracy to diversity częstotliwości. Dzięki zastosowaniu najnowszej technologii całą aparaturę nadawczo-odbiorczą oraz wiele innych urządzeń włącznie z agregatem prądotwórczym zintegrowano na podwoziu jednego pojazdu.
  Urządzenie po ustawieniu go w miejscu pracy, w dość specyficzny sposób zostaje wypoziomowane. Kierowca wykonuje pojazdem kilka obrotów wokół własnej osi, dzięki czemu uzyskuje się względnie dobre wypoziomowanie pojazdu.


NUR-22

  Stacja radiolokacyjna N-22, również produkowana przez RADWAR, stała się następczynią wysłużonej nieco stacji N-21. Obie były od samego początku konstruowane z myślą o ich użyciu w obronie przeciwlotniczej wojsk lądowych. W założeniu miała być to stacja mobilna, pozwalająca na działanie w pobliżu realnego pola walki, funkcjonująca podczas działań taktycznych, której czas rozwinięcia i przystąpienia do pracy jest jak najkrótszy, dzięki zautomatyzowaniu wielu funkcji, które w innych stacjach wykonywane często są przez etatową obsługę.
  Produkcja jej została rozpoczęta w roku 1993, a na wyposażenie wojsk OPL weszła w połowie lat dziewięćdziesiątych ubiegłego wieku.
  Stacja, podobnie jak inne urządzenia klasy NUR, jest już w pełni koherentna oraz jak inne stacje tej klasy może pracować w systemie diversity częstotliwości. Dzięki zastosowaniu najnowszej technologii całą aparaturę nadawczo-odbiorczą oraz wiele innych urządzeń włącznie z agregatem prądotwórczym PAD-20 zintegrowano na podwoziu jednego samochodu-TATRA 815 w wersji czteroosiowej.
  Urządzenie po ustawieniu go w miejscu pracy, dzięki wyposażeniu go w automatyczny układ poziomowania stacji oraz zautomatyzowany system rozwijania anteny już po 5 minutach (przy pełnej obsłudze - 5 osób) od zatrzymania wozu jest gotowe do pracy bojowej.
  Jak widać na zdjęciach stacja jest przygotowana do użycia w trudnych warunkach, podczas osłony działań wojsk lądowych. Podobnie jak w N-21 antena zamocowana jest na ramowym układzie wsporczym, pozwalającym jej na pracę w trójnasób: w niskim, średnim i wysokim położeniu anteny. Oczywiście ma to szczególny wpływ na poszukiwanie i wykrycie obiektów niskolecących.
Układ nawigacji zliczeniowej pozwala po raz wprowadzonych współrzędnych, automatycznie wyznaczyć kierunek północy, dzięki czemu obsługa stacji oszczędza czas podczas częstych przemieszczeń urządzenia.